Seni değil de sevgini özledim. Sevilmeyi özledim. Elimi uzattığımda bana uzanan bir el bulmayı, hiç çekinmeden 'seni seviyorum' demeyi özledim, 'ben de' cevabı almayı da.
Özgür olmayı özledim yanında. İstediğimi söylemeyi, yapmayı, kendim gibi davranmayı özledim.
Beni anlamanı özledim ve bilmeni; ağladığımda omuz olmanı, beni güldürebilmeni.
Rahat olmayı özledim, ne düşündüğünü düşünüp durmamayı, hissettiklerini merak etmemeyi özledim. Çünkü biliyordum ben seni, bunu da çok özledim; seni bilmeyi yani.
Gözlerinde beni görmeyi özledim ve bana ait olmanı.
Nedendir bilmem; bu yazdıklarımı okuyunca hep ağlıyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder