Hayat Gülsün Size

Ben sahip olduklarımı yazan bir insan olmadım, belki de bu yüzdendir hep acıyı, gözyaşlarını ve aşkı yazışım. Bugün farklı bir şeyler yapmak istiyorum; ben bugün annemi yazacağım.

Hayattaki en değerli varlıklarımdan biri o ama ben bunu ona hiç söyleyemedim çünkü biliyorum ki; ağlayacağım ve o da ağlayacak. Ağladığında ona dokunamıyorum ben hiç, pek çok insan için omuz oldum ama anneme yaklaşamıyorum gözyaşlarını gördüğümde çünkü biliyorum; ben de ağlayacağım ve o daha çok ağlayacak.

Bugün neden onu yazdığıma gelince; yazmış olduğu şiir kitabını aldım yine elime. Biliyordum; ağlayacaktım.

Sayfalarının arasında annemi aslında tanımıyor olduğumu hissettim, ben ona dokunamıyordum, o başkasıydı bir nevi. Onun duygusal, sevgi dolu ve kırılgan olduğunu biliyorum ama tarif edemediğim bir şekilde onun bende eksik olduğunu duyumsadım. Acaba o da benim yazdıklarımı okuyunca böyle düşünüyor mudur, diye merak ettim. Muhakkak düşünüyordur. Kendimi savunmam gerekiyor ama; ben hissettiklerimi pek fazla yazan bir insan değilim, şiir ise tamamen hisler üzerine kurulu.

Merak ettim annemi, yazarken neler hissettiğini merak ettim. Aslında insan yazarken pek dışarıya farkettirmiyor ama yine de o halini görmek isterdim, kalemle buluştuğu halini yani. Tek tek irdeledim şiirlerini, okudum, özümsemeye çalıştım. İnsanın tanıdığı - tanıdığını sandığı mı denmeli - birinin yazdıklarını okuması garip bir olgu; bazı noktalarda kelimelerini karşındakine konduramıyorsun çünkü.

Annemi okudum, şiir yazan annemi...

Bir ara öyle kıskandım ki; yazmayı bırakacak noktaya geldim ama yazmak terkedip gidebileceğim bir edim değil. Yıllar yılı o da yazıyor olmalı, o da içindeki şiir yazan annemi hiç terkedememiştir sanırım. Hala yazıyordur, garip geliyor bu durum bana, acaba ona da benim yazıyor oluşum garip geliyor mudur? Acaba benim kendimi onda görüyor olmam gibi bazı mısralarında, o da kendini benim yazdıklarımda buluyor mudur?

Ben sevginin gerçeğini,
Yücesini,
En güzelini anlattım
Sen anlayamazsın...


Ben mısralarımda
Güzelliği,
Sevgiyi
Ve seni yazdım
Sen tanıyamazsın...

Bu şiirini çok sevdim, onun da benim yazdıklarımda 'şu gerçekten çok güzel' dediği bir parça var mıdır?


Bir gün daha akşam oldu senden uzakta.
Sen kim bilir nerede, ne haldesin. 
Ben fakir penceremde oturmuş seni düşlüyorum.

Annemi fakir penceresinde oturmuş birini düşlerken gözümün önüne getiremiyorum, demek ki bu annemin bilmediğim yanlarından biri.

Sonbahar hüküm sürüyor içimde;

Bazen bir yağmur yağıyor 

Yaz yağmuru gibi kısa. 

Bazen de bir rüzgar 

Silip süpürüyor ne varsa...

Ve ben annemin içinde yaşayan bir sonbahar olduğunu düşünemiyorum; yağmurlu ve rüzgarlı...

Benim mi bu şiirler,

Ben mi yazdım bu satırları...

Ben miyim içindekiler...

Konduramıyorum nedense yazdıklarını ona. Onu hiç şair olarak göremiyorum, o benim annem; her şeyden çok sevdiğim fakat bunu ona asla söyleyemediğim annem çünkü biliyorum; ağlarım... ve o da ağlar.

Nitekim ağlıyorum ve biliyorum; şimdi o da ağlıyor...

Sevgimi astım göz pınarlarıma

Damla damla...

http://www.facebook.com/hayatgulsunsize :))